கொலுசு மின்னிதழில் நான் எழுதும் கட்டுரைத் தொடரான " தேநீர் இடைவேளை" இம்மாதக் கட்டுரை
ஆறிலும்
சாவு நூறிலும் சாவு
கவிஞர்
வைகறை அவர்கள் கடந்த
இருபத்தியொன்றாம் தேதி அகால
மரணமடைந்து விட்டார் (
இந்த
வார்த்தையைத் தட்டச்சும்போதே
விரல்கள் நடுங்குகின்றன.
அவர்
மரணமடைந்துவிட்டார் என்பதையே
ஏற்க முடியவில்லை ).
வெறும்
37 வயது
தான் அவருக்கு. நல்ல
கவிஞர், பண்பான
மனிதர்,சிறந்த
ஆசிரியர், ஜெய்குட்டி
எனும் 4 வயதுப்
பையனுக்கு மிகச்சிறந்த அப்பா
இப்படி எல்லாக் கோணங்களிலும்
அழகான ஒரு மனிதன் திடீரென
மறைந்து விட்டார் என்பது
பேரதிர்ச்சியாக உள்ளது.
நன்றாக
இருந்தவர் தான். அவரது
மரணத்துக்குக் காரணம் கணையத்தில்
ஏற்பட்ட பாதிப்பு. கணையம்
சாதாரணமாகவெல்லாம்
பாதிப்புக்குள்ளாகாது,
மேலும்
ஒரே நாளிலெல்லாம் மரணம் வரை
திடும்மென செயலிழக்காது.
பிறகெப்படி
இந்த இழப்பு ..?
வைகறைக்கு
அடிக்கடி வயிறு வலி வந்திருக்கிறது.
வாயுக்கோளாறு,
அமில
எரிச்சல் என்று எதையாவது
நினைத்துக் கொண்டு மருத்துவரிடம்
செல்லாமல் இவரே மருந்துக்கடையில்
மாத்திரைகளை வாங்கிச்
சாப்பிட்டிருக்கிறார்.இது
எவ்வளவு தவறான செயல்.
என்ன
வியாதி, எங்கு
பாதிப்பு என ஆராயாமல்,
நாமாக
ஒரு முடிவு எடுத்துக்கொண்டு
மருந்துக்கடையில் மாத்திரைகள்
வாங்கிச் சாப்பிடுவது மிகப்பெரிய
முட்டாள் தனமல்லவா ?
இப்போது
அவரை இழந்து அவர் குடும்பம்
வாடிக் கொண்டிருக்கிறது.
படித்தவர்கள்
படிக்காதவர்கள் என நாம்
அனைவரும் செய்யும் மிகப்பெரிய
தவறு இது.
முன்பெல்லாம்
100 வயது
90 வயது
வரை ஆரோக்கியமான மனிதர்கள்
இருந்தார்கள். அப்போதைய
உணவுப் பழக்கவழக்கங்களும்,
சுற்றுச்சூழலும்
அவர்களை வாழவைத்தது.
இப்போது
அப்படியா..? ஆறிலும்
சாவு நூறிலும் சாவு என்னும்
பழைய பழமொழி இப்போது தான்
சரியாகப் பொருந்துகிறது.
மருந்து
மாத்திரைகளில் தான் உயிர்
வாழ்கிறோம். காரணம்
உணவே மருந்து என்னும் நமது
பழைய கோட்பாட்டைப்
புறந்தள்ளிவிட்டதால்.
எதற்கெடுத்தாலும்
மருந்து மாத்திரைகள் தான்
இப்போதெல்லாம். எனக்குத்
தெரிந்த நிறையப் பெண்கள்
தங்களது கைப்பையிலேயே தலைவலி
மாத்திரைகள் ஒரு அட்டை
வைத்திருக்கிறார்கள்.
சாரிடான்
போட்டால் தான் தலைவலி நிற்கும்
என்பார்கள். தினம்
ஒன்று கூட சாப்பிடுவார்கள்
என நினைக்கிறேன். இதன்
பக்க விளைவுகள் என்னவாக
இருக்கும் என்பதைத் தெரிந்து
வைத்திருப்பார்களா அவர்கள்
.?
லேசாக
சளி, காய்ச்சல்,
தலைவலி,
வயிற்று
வலி என்று எது வந்தாலும்
உடனடியாகக் கைவசம் வைத்திருக்கும்
ஆங்கில மருந்துகளைப் போட்டுக்
கொள்வது நமக்கு வழக்கமாகிவிட்டது.
முன்பெல்லாம்
இந்த சிறு சிறு வியாதிகளுக்கு
பாட்டி வைத்தியம், கை
வைத்தியம் என்ற பெயரில் நமது
சமையலறை அஞ்சறைப்பெட்டிகளிலேயே
மருந்துப் பொருட்களைக் கண்டு
வைத்திருந்தோம். மஞ்சள்
, குருமிளகு,வெற்றிலை,சுக்கு
இப்படி.. ஆனால்
இப்போது பெட்டி நிறைய கலர்
கலராக மாத்திரைகளைக் குவித்து
வைத்திருக்கிறோம்.
வீட்டில்
எப்போதும் அப்பா விக்ஸ் ஆக்ஸன்
500 மாத்திரை
ஒரு அட்டை நிறைய வைத்திருப்பார்.
தனக்கும்,யாருக்கும்
லேசாக காய்ச்சல், உடல்
வலி என்றால் போதும் அதைத்தான்
போடுவார், கொடுப்பார்.
இரண்டு
வருடங்களுக்கு முன்பே
வெளிநாடுகளில் அந்த மாத்திரை
தடை செய்யப்பட்டது என்ற செய்தி
வெளியானது. அப்போதே
நான் அவரிடம் சொல்லி அந்த
மாத்திரை வாங்குவதை நிறுத்தினேன்.
ஆனால்,
இத்தனை
நாட்கள் கழித்து நமது அரசு
இப்போதுதான் அந்த மாத்திரையைத்
தடை செய்திருக்கிறது.
அப்படியென்றால்
இத்தனை நாட்களும் அந்த
மாத்திரையை அனுமதித்து
மக்களின் உயிரோடு விளையாடியிருக்கிறது
இந்த அரசாங்கம்.
அப்படித்தானே.?
விசயத்துக்கு
வருவோம், நண்பர்
வைகறை கொஞ்சம் முன்னர்
சுதாரித்து ஒரு மருத்துவமனைக்குச்
சென்று தகுந்த பரிசோதனைகளைச்
செய்திருந்தால் எளிய
வைத்தியங்களிலேயே இந்த நோயைக்
கண்டறிந்து சரி செய்திருக்கக்
கூடும். அலட்சியம்
ஆபத்தாகிவிட்டது.
எங்கள்
நிறுவனத்தில் ஒரு நண்பர்
இருந்தார். நல்ல
வசதியான மனிதர். வயது
35 தான்
இருக்கும். நன்றாக
இருந்தவர் திடீரென சில காலங்கள்
நோயாளியாகி விட்டார்.
பணியில்
அமர்ந்திருக்கும் போதே திடீரென
மயங்கி விழுந்தவரை மருத்துவமனைக்குத்
தூக்கிச் சென்ற போது கல்லீரல்
பாதிப்பு என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள்.
நோய்
முற்றிய நிலையில் சென்னை,
கேரளா
என்று பல இடங்களில் காட்டியும்
சரியாகவில்லை. ஒரு
நாள் இறந்துவிட்டார்.
அவருக்கும்
ஐந்து வயதேயான ஒரு குழந்தை
இருக்கிறது. இளம்
வயதிலேயே இப்போதெல்லாம்
நிறைய வியாதிகள் வந்து
விடுகின்றன.
பற்றாக்குறைக்கு
போலி மருத்துவர்களின் கூட்டமும்
உள்ளது. எங்கள்
கிராமத்தில் ஒரு டாக்டர்
இருந்தார். டாக்டரென்றால்
டாக்டரில்லை. பொள்ளாச்சியில்
ஒரு டாக்டரிடம் செவிலியராகப்
பணியிலிருந்தார். அவர்
தான் எங்கள் கிராமத்துக்கு
டாக்டர். அவர்
வீட்டின் ஒரு அறை தான் அவரது
கிளினிக். தினமும்
மாலை 7 மணி
முதல் 9 மணி
வரை அவரிடம் சிறு வியாதிகளுக்கு
ஊசி போட்டுக்கொள்ளலாம்.
நன்றாகத்தான்
பார்க்கிறார் காய்ச்சல்,
வலிகளெல்லாம்
ஒரே ஊசியில் சரியாகிவிடுகிறது
என்று சொன்னார்கள். ஒரு
நாள் ஒரு பெரியவரின் காய்ச்சலுக்கு
ஊசி போட்டு ஏதோ பிரச்சினையாகி
அவருக்கு வலதுபக்க உடல்
முழுவதும் செயலிழந்து
விட்டது.அப்புறம்
பெரிய கலவரமாகி,
போலீஸ்
கேஸ் என அலைந்தார்.
பெரியவர்கள்
இந்தத் தவறை தாங்கள் செய்கிறார்கள்
என்பதோடு மட்டுமல்லாது
குழந்தைகள் விசயத்திலும்
இப்படி அஜாக்கிரதையாக
இருப்பவர்களை நினைத்தால்
கடுப்பாக இருக்கிறது.
குழந்தைக்குத்
தடுப்பூசி போட பொள்ளாச்சி
மருத்துவமனையில் காத்திருந்த
போது அவசரமாக ஒருவர் தனது
குழந்தையைக் கையில் தூக்கியபடி
மருத்துவமனைக்குள் ஓடினார்.
என்ன ஏது
என்று பார்க்கப் போனால்,
மருத்துவர்
அவரைக் கண்டபடித் திட்டிக்
கொண்டு அவசரச் சிகிச்சைப்
பிரிவில் குழந்தையைச் சேர்த்து
மருத்துவம் பார்த்துக்
கொண்டிருந்தார்.
என்ன ஏது
என்று அருகில் விசாரித்தால்,
குழந்தைக்கு
காய்ச்சலாம் அதற்கு வீட்டில்
இருந்த எதோ மாத்திரையில்
பாதியைக் கொடுத்திருக்கிறார்கள்.
குழந்தையின்
அப்பா தான் இது பாராசிட்டமால்
தான் 200
மில்லி
கிராம் தான்.
என்றெல்லாம்
அறிவுப்பூர்மாக யோசித்துக்
கொடுத்திருக்கிறார்.
விளைவு
குழந்தையின் உடலெங்கும்
தடித்து சிவந்து,
அடிக்கடி
வாந்தி வேறு எடுத்திருக்கிறது.
பிறகு
தூக்கிக் கொண்டு ஓடி
வந்திருக்கிறார்.
இவர்களையெல்லாம்
என்ன சொல்ல.
ஏதாவது
நமக்கு வியாதி என்று பக்கத்தில்
யாரிடமாவது சொல்லிப் பாருங்கள்.
ஆளாளுக்கு
மருத்துவர் ஆகிவிடுவார்கள்.
ஆளுக்கொரு
மருந்து ஆளுக்கொரு வைத்தியம்
சொல்வார்கள்.
கல்லூரியில்
படிக்கும் போது வெயிலில்
அலைந்து அடிக்கடி சூடு
பிடித்துக் கொள்ளும்,
என்
நண்பனுக்கும் அப்படி ஆகிறதாகவும்
அதற்கு ஒரு மருந்து இருக்கிறது
என்றும் சொல்லி ஒரு மருந்தைக்
கொடுத்தான்.
அதைக்குடித்த
இரவு கடுமையான வயிற்று வலி.
பயந்து
போய் காலையில் மருத்துவரிடம்
போனால்,
எல்லோருக்கும்
வருவது ஒரே வியாதிதான் என்றாலும்
எல்லோருக்கும் ஒரே மருந்தைக்
கொடுக்க முடியாது.
அவரவர்
உடல்நிலையைப் பொறுத்து,
மருந்தும்
மருத்துவமும் மாறும் என்று
சொல்லி வேறொரு மருந்தைக்
கொடுத்தார்.
உண்மைதான்.
மருந்து
சாப்பிடுவது எவ்வளவு அபத்தமானதோ
அவ்வளவு அபத்தமானது
தொட்டதுக்கெல்லாம் மருத்துவமனைக்கு
ஓடுவது.
குழந்தைகள்
மருத்துவமனையில் காத்திருந்த
போது ஒரு மருத்துவர் சொன்னது,
முதலில்
கூட்டுக்குடும்பமாக இருந்தபோது
பாட்டி,
தாத்தாக்கள்
குழந்தைகளுக்கு வரும் சிறு
சிறு நோய்களுக்கு கை வைத்தியத்தில்
சரி செய்து விடுவர்.
ஆனால்
இப்போது யாருமற்று தனிக்குடும்பமாக
, கணவன்
மனைவி இருவரும் வேலைக்குச்
செல்பவராக இருக்கும் தாய்
தந்தைகள் சிறு பிரச்சினைக்கும்
மருத்துவமனைக்கு வந்து
விடுகின்றனர் என்று சொன்னார்.
ஒரு அரை
நாள் மருத்துவமனையிலேயே
இருந்து பார்த்தேன்.
டாக்டர்
குழந்தை ரெண்டு நாளா மோசன்
போகல என்று ஒருவர்,
அஜீரண
வாந்தியெடுத்ததுக்கு டாக்டர்
குழந்தை ரெண்டு முறை
வாந்தியெடுத்துடுச்சு என்று
ஒருவர்,
டாக்டர்
குழந்தை சாயங்காலம் படுத்தது
காலைல 9
மணிக்கு
தான் எழுந்தாள் 14
மணி நேரம்
தூங்கினா எதாவது பிரச்சினையா
என்று ஒருவர் என இப்படி
அறியாமையாலும் பயத்தாலும்
மருத்துவமனைக்கு நிறையப்
பேர் வந்த படியே இருந்தனர்.
மருத்துவரும்
சிரித்தபடியே,
இதெல்லாம்
சகஜம் என்று சொல்லி அனுப்பிக்கொண்டும்,
அப்படியும்
சமாதானமாகாதவர்களுக்கு சத்து
டானிக் எழுதிக் கொடுத்தும்
அனுப்பிக் கொண்டிருந்தார்.
மருந்து
மாத்திரைகளைக் காரணமின்றியும்,
மருத்துவரின்
ஆலோசனைகளின்றியும் வாங்கி
உண்ண வேண்டாம்.
இந்த உடல்,
இந்த
உயிர்,
இந்த
வாழ்வு அனைத்தும் நமக்குக்
கிடைத்திருக்கும் ஒரே வாய்ப்பு.
ஒரே வரம்.
சிதைத்துவிட
வேண்டாம்.
தேநீர்
இடைவேளைகளில் நாம் பேசுவதற்கு
ஏராளமான விசயங்கள் இருக்கின்றன....
பேசலாம்
….
கொலுசு மின்னிதழில் வாசிக்க
http://www.kolusu.in/kolusu/kolusu_may_16/index.html#p=17
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக