கல்யாண்ஜி கவிதைகள்

@

கூண்டுக் கிளிகள்
காதலில் பிறந்த
குஞ்சுக் கிளிக்கு
எப்படி எதற்கு
வந்தன சிறகுகள் ?

 @

உன் வரிகள்
தட்டையானது
மூன்றாம் நான்காம் பரிமாணமற்றது.
தரிசனமற்றது
எந்தப் பக்கம் சாய்வென்று இடத்தை காட்டாதது.
கிழிக்கும் முள்ளின்
அழகை பாடுவது.
தொங்கும் புள்ளியற்ற
வெறும் சித்திர வரிசை.
கோஷம் எதுவும் போடாமல்
கோஷத்திற்கு எதிர் கோஷம் தேடாமல்
நடைபாதையில் நின்று ஊர்வலம் பார்ப்பது.
சுவடற்றது.
சரித்திரம் சொல்லும்
இயக்க விதிகளுக்கு
இணங்காதது.
காலம் திணிக்கும்
பொறுப்புகளைப் புறக்கணிப்பது.
வீட்டு வேலி மூங்கிலில்
மத்தியானம் உட்கார்ந்திருக்கும்
மீன்கொத்தி போல
இடம் பொருள் ஏவல் அற்றது.
வாஸ்தவம்
எல்லாவற்றுடன்
இதையும் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.
என் வரி
உண்மையானது.
பாசாங்கற்றது

@

இத்தனை வருடங்களும்
இதன் நிழல்வாங்கி
இதன் பழம் தின்னும்
பறவைகள் பார்த்து
இதன் துளிரில் துளிர்த்து
சருகில் சரசரக்க நடந்து
திரிகிறவன் எனினும்
இந்த மரத்தை முழுதாகப்
பார்த்ததில்லை என்று புரிய
நேற்றுவரை ஆயிற்று
ஆயுசு போதாது
ஒருமரம் பார்க்க
 

@

உன்னுடைய கைகள் தானே
யாருடைய கைகளோ போல
பார்க்கிறாயே – என்றான்
என்னுடைய கைகளைத் தான்
வேறு யாருடைய கைகளையோ போல
பார்க்கிறேன்.
என்னுடையதை
என்னுடையதாகப் பார்ப்பதில்
என்ன இருக்கிறது

 @

தானாய் முளைத்த
செடி என்றார்கள்
யாரோ வீசிய
விதையிலிருந்து தானே

 @

யாராவது ஒருவர் –
குடித்துவிட்டு விழுந்து கிடக்கிறார்கள்.
யாராவது –
திறக்காத கடைவாசலில் தூங்குகிறார்கள்.
செருப்புத் தைக்கக் கொடுத்துவிட்டுக்
காத்து நிற்கிறார்கள்.
வெற்றிலைச் சாற்றைப் பாதையில் துப்புகிறார்கள்.
யாராவது ஒருவர்
தலைக்குவைத்த பூவைத்
தவறவிடுகிறார்கள்.
அழுது கலங்குகிற பெண்ணிடம்
ஒதுங்கி நின்று பேசுகிறார்கள்.
சாதுவாக வருகிற கருப்புப் பசுவுக்குத்
தேவைக்கதிகமாகப் பயப்படுகிறார்கள்.
யாராவது ஒருவர் –
தொலைபேசியில் சத்தமாகப் பேசுகிறார்கள்.
தேய்த்து அடுக்கிய சலவை உடைகளைச்
சூடாக ஏந்திப் போகிறார்கள்.
என்னைப் போல
யாராவது ஒருவர் -
பள்ளிக்கூடம் போய்க்கொண்டிருக்கிற
சிறுவர் இருவரில்
சின்னப் பையனின் தலையை வருடுகிறார்கள்.
 
@

புத்தரைப் போல
நின்று பார்த்தேன்
கூடவில்லை
புத்தரைப்போல
அமர்ந்து பார்த்தேன்
இயலவில்லை,
சுலபம் தான் என்று
புத்தரைப் போலச்
சிரிக்க முயன்றேன்
புத்தர்தான் சிரித்துக்
கொண்டிருந்தார்
என்னைப் பார்த்து
இப்போதும்

@

கருக்கலில் வானம்
கணக்கெடுத்துவிட்டுச் சொன்னது –
வந்தவை எல்லாம்
திரும்பவில்லை

வைகறை
எண்ணிமுடித்துவிட்டுச் சொன்னது
கூடு திரும்பியவைகளில்
கொஞ்சம் குறைகிறது
 
பகலும் இரவும்
துக்கித்து நிற்பதோ
காணாமற்போன பறவைகள் குறித்து
 
@
 
சரிந்த பிறகும்
 
தானாக
அந்தத் தண்னீர்க் குவளை சரிந்து
தரையில் பெருகியது நீர்
நானாக மீண்டும் ஒரு
குவளையைச் சரித்தேன்
சரிந்த பிறகும் அழகாய்ப் பெருக
நீராக இருக்க வேண்டும்
அதுவும் தரையில்

 @

 நகர்வு

ஆற்றில் குளிப்பவர் எல்லோர்க்கும்
பிடித்திருக்கிறது
அசைந்து மிதந்துவரும் பூவை
அது தங்களுக்கு என்று
நினைத்து நீந்துகிறார்கள்
அதன் திசையில்
பூவோ நகர்கிறது
நீச்சல் தெரியாது
ஆறு பார்த்து அமர்ந்திருக்கும்
சிறு பெண் நோக்கி

 @

கஸல்

நான் இப்பொழுது
ஒரு கஸல் பாடிக்கொண்டிருக்கிறேன்
குரல் ஹரிஹரனுடையது
வரிகள் அப்துல் ரகுமானுடையது
கண்ணீர் மட்டும் என்னுடையது

 @

 என் தந்தை தச்சனில்லை
எழுதுகிறவன்
எனக்கு மரச்சிலுவை அல்ல
காகிதச் சிலுவை
உயிர்த்தெழுதல் மூன்றாம் நாளல்ல
அன்றாடம்
 

@

நிறைய நட்சத்திரங்களைப்
பார்ப்பதற்கு
நிறைய இருட்டையும்
பார்க்க வேண்டியது ஆகிறது

 

 -      கல்யாண்ஜி

 

அம்மா - இரண்டு கவிதைகள் - உதிரிகள் இதழ்

நண்பர் நிலாரசின் மற்றும் ராஜலிங்கம் ரத்தினம் இருவரும் ஆசிரியர்களாக இருந்து வெளிக்கொண்டு வந்திருக்கும் உதிரிகள் இதழில் எனது இரண்டு கவிதைகள் வெளியாகியுள்ளன.. வாசிப்புக்கு இங்கு ...

சிறப்பான முயற்சிக்கு

வாழ்த்துகள்

நண்பர்களே ..

உதிரிகள் இதழ் வேண்டுவோர் தொடர்புக்கு : 9791043314, 85088 33000

 கவிதை 1

அப்பாவின் பழைய லுங்கிகளை

சதுர சதுரமாக வெட்டி

குளியலறை எரவானத்தில் 

பத்திரப்படுத்தியிருப்பாள் அம்மா

பால்யத்தில் நான் அவற்றைக்

கேள்விகளால் துளைத்துப்பார்த்துவிட்டேன்

உனக்கு அது தேவை இல்லாததென்ற

ஒரு பதிலில் கடந்துவிடும் அம்மாவுக்கு

ஐந்து நாட்கள் விடுமுறைக் கணக்கில்லை

சோர்ந்து படுத்து ஒரு நாளும் பார்த்ததில்லை.

அந்தத் துணிகளில் படாமல் போன

ஒரு செந்துளியின் சிறுதுளி தான்

நானெனப் பின்னாளில் அறிந்துகொண்ட போது

அம்மாவின் உடல் ஒரு

வன தேவதையின் உடலெனப் பச்சையம் பூசியிருந்தது...

அந்த ஐந்து நாட்களின்

அவஸ்தைகளிலெல்லாம் மனைவியின் புலம்பல்களை

மடியேந்திக் கொள்கிறேன்

அவளின் வலிகளுக்கு

சொற்களால் களிம்பிட முயன்றிருக்கிறேன்

அந்நாட்களின் ஏதோ ஒரு கணத்தில்

நினைவில் வந்துவிடும்

அம்மாவின் ரகசிய நாட்களின் மீது

இன்னும் கரிசனம் குவிந்திருக்கிறது

மகளுக்கு தூமைப் பஞ்சு வாங்க

கடைகளில் நிற்கும் கணமெல்லாம்

அம்மாவின் லுங்கிச் சதுரங்களின்

கறைகள் கண்களுக்குப் புலனாகும்.

எறவானத்துச் சதுரங்களை

அவள் எப்போது துவைத்தாள்

எங்கு உலர்த்தினாள் என்பது

நான் அறிந்திடாத ரகசியம்

வயல்களில் களையெடுக்கையில்

வயிற்றில் ஊர்ந்துகொண்டிருந்த

பூச்சிகளை

எப்படி அடக்கிக் கொண்டாள்

என்பது மாறா வியப்பு

மனைவிக்கு

மகளுக்கு

தோழிகளுக்கு

என

அந்த நாட்களின் தேவைகளின் பொருட்டு

மருந்துக் கடைக்குப் போக

தேநீர் கலந்து கொடுக்க

சிறு சிறு உதவிகள் செய்ய

என்னைப் பணித்தவை

அந்த லுங்கிச் சதுரங்கள் தாம்.

சாதாரண நாட்களில்

குளியலறை எரவானத்தில்

காட்சிப்படும் அவை

விசேஷ நாட்களிலும்

விருந்தினர் வருகையின் போதும்

காணாமல் போய்விடுவது

இன்னுமோர் பேரதிசயம்

அம்மாவும் ஒரு லுங்கிச் சதுரம் தான்

அப்பாவுடைய

என்னுடைய

இன்ன பிற ஆண்களுடைய

கறைகளை

மனதின் எரவானத்தில்

யாரும் பாராமல்

ஒளித்துவைத்தே இருக்கிறாள்

கவிதை # 2

அம்மாவுடனான விளையாட்டு

அம்மாவுடன் தாயமாடுவது

சற்று சலிப்பானது

வெட்ட மறந்ததாகச் சொல்லி

என்னை ஜெயிக்க வைத்துவிடுவாள்

கண்ணாமூச்சி ஆடுவது 

இன்னும் சலிப்பு

ஒரு சுற்றில் தானே வந்து

கைகளுக்குள் அகப்பட்டுவிடுவாள்

ஒளிந்து விளையாடும் விளையாட்டில்

எப்போதும்

கதவின் பின் நிற்பாள்

அதே இடத்தில் ஒளியும் என்னை

வீடெங்கும் தேடுவதாகப் பாசாங்கு செய்வாள்

எல்லா விளையாட்டுகளிலும்

தன்னை விட்டுக் கொடுத்து

தோல்வியை அவ்வளவு 

இயல்பாக நிகழ்த்துவாள்

அவள் தோற்றுத் தோற்றுத்தான்

ஆணாக்கியிருக்கிறாள்

என்னை மேலும்

அப்பாவையும்

மகிழ்ச்சியிலும் துயரத்திலும் துளிர்க்கும் துளிக்கண்ணீர் - கவிதை ரசனை 11

 மகிழ்ச்சியிலும் துயரத்திலும் துளிர்க்கும் துளிக்கண்ணீர்

 

கவிதை நம் மனதை எப்போதும் தொட்டுக்கொண்டிருக்கும் தென்றல். எப்போதாவது அலைக்கழிக்கும் புயல். தென்றலும் புயலுமாக மாறி மாறி கவிதை காட்டும் முகம் என்பது வாசகனுக்கு உண்மையில் பேரனுபவத்தைத் தரக் கூடியது தான். ஒரு கவிதையை வாசித்துவிட்டு துள்ளிக்குதித்துக் கொண்டாடும் மகிழ்ச்சியையும், ஒரு கவிதையை வாசித்தவுடன் எதுவுமற்று நிர்மலமான மனதுடன் உறைந்து போய் அமர்ந்துவிடக் கூடிய துயரத்தையும் நல்ல வாசக மனம் விரும்பியே அனுபவிக்கும்.  

 மகிழ்ச்சியும் துயரமும் படைப்பூக்கத்தின் பிரதான கிரியா ஊக்கிகள். படைப்பு போதையைப் போல, கண்ணீரைப் போலவும் தான்... மகிழ்ச்சியிலும் ஒருவன் போதையாயிருப்பான் , போதையைத் தேடுவான், துயரத்திலும் அப்படியே. துயரத்தில் கண்ணீர் வருவதைப் போலவே பெருஞ்சிரிப்பில் முட்டிக்கொண்டு வந்து விழும் ஒரு துளிக்கண்ணீர்.

 கவிதையில் ஆடும் தூளிகள் :

 கவிதைகளில் இரண்டு தூளிகளை சமீபத்தில் வாசிக்க நேர்ந்தது. ஒன்று நெகிழ்ச்சியில் என்னை ஆழ்த்தி அசைந்தது. இன்னொன்று அதிர்ச்சியில் அசையாமல் அப்படியே நிற்க வைத்துத. இரண்டும் மிகவும் பாதித்தவை.

முதல் கவிதை கவிஞர் ஜே.மஞ்சுளாதேவியினுடையது. இயல்பான, அன்றாடங்களின் அழகு ததும்பும் கவிதைகள் இவருடையன. கிராமங்களில், சாலைகளில், நடைப்பயணங்களில், பணியிடங்களில் , வீட்டில் என இவர் செல்லும் இடங்களிலெல்லாம் ஒரு கவிதை இருகைகளை நீட்டி குழந்தையென இவரை அழைக்கும்.. இவரும் வாரியணைத்து இடுப்பில் தூக்கிவைத்துக் கொண்டு வந்துவிடுவார். பின்னர் அக்குழந்தைக்கு பொட்டிட்டுப் பூவைத்து சிங்காரித்து நம் முன் நிறுத்துவார். குழந்தையை யாருக்குத்தான் பிடிக்காது ?

 தொட்டில் மரம் எனும் கவிதையில் ஆடும் தூளி கிராமத்து வயல்வெளிகள் ஈரம் நிறைந்த அப்பத்தாக்களின் மனதையும், கைக்குழந்தையுடனும் களையெடுக்க வந்துவிடும் வேலையாளின் வலியையும் சேர்த்தே காட்சிப்படுத்துகிறது.

 தொட்டில்மரம்

 

வயல் ஓரத்தில்

இருக்கும் அந்தமரம்

அப்பத்தா போலவே

வயதானது

 எப்போதும் தொட்டில் குழந்தையுடன் இருக்கும்

 களை எடுப்பவளின்

முன் பக்கம் கொஞ்சம் நனையத் தொடங்கும்போதே

அப்பத்தாவுக்குத் தெரிந்துவிடும்

 போ கண்ணு புள்ளையப் பார்த்துட்டு வா

என்று அப்பத்தா அனுப்பியதும்

வா என்று

மரம்

கிளையை ஆட்டும்

 

-         ஜே.மஞ்சுளாதேவி

“ரயில் கோமாளிகள்”  தொகுப்பிலிருந்து, படைப்பு பதிப்பகம் – 73388 97788

 இந்தக் கவிதையில் வரும் பெண்கள் என் அம்மாவின் காலத்தின் காலடியில் என்னைக் குழந்தையெனக் கிடத்திவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கிறார்கள். நான் அந்தக் காலத்தின் நான்கோ அல்லது ஐந்து வயதுச் சிறுவனாக செம்மண் புழுதியில் கால்களுதைத்து விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறேன். அம்மாவோ கடலைக் காட்டில் கடலை பறித்துக் கொண்டிருக்கிறாள். அவ்வப்போது அம்மாவின் மடியில் இருக்கும் நிலக்கடலைகளைக் கொஞ்சமாக வாங்கி செம்மண் உதறி, ஓடுடைத்து உள்ளிருக்கு நிலக்கடலை முத்துகளின் சுவையில் கோடையை விரட்டியபடியிருக்கிறேன். எப்போதேனும் அபூர்வமாகக் கிடைக்கும் மூன்று முத்துகள் இருக்கும் நிலக்கடலை, கடலைக் காட்டில் எந்த அக்காவுக்குக் கிடைத்தாலும் எனக்கு அருளப்படுகிறது. வரப்போர வேப்பமரத்தில் தூளியிலாடும் அக்காக்களின் குழந்தைகளின் சிணுங்கலுக்குத் தாலாட்டுப்பாட காற்சட்டை செம்மண்ணை உதறியபடி ஓடோடிப் போகிறேன். கவிதை இப்படியாக என் பழைய காலங்களுக்கு என்னை விரட்டுகிறது... அது கவிதை.. அப்படித்தான் விரட்டும்..

 

இன்னொரு கவிதையான சூ.சிவராமனின் ஒரு கிலுகிலுப்பையின் தனிமையோ திக்கற்று அமரச் செய்துவிட்டது...

  

ஒரு கிலுகிலுப்பையின் தனிமை

 

உரத்துப் பெய்யும் மழை

ஓயாத அழுகை

தூளி நடுவே

காற்றில் ஆடும் கிலுகிலுப்பை

சவப்பெட்டியோ

மிகச் சிறியது

 

-         சூ.சிவராமன்

“சற்றே பெரிய நிலக்கரித்துண்டு” – தொகுப்பிலிருந்து , கொம்பு  வெளியீடு 9094005600

 

 

கடைசி இரண்டு வரிகளின் சின்ன சவப்பெட்டி மனமெங்கும் கனக்கிறது. அதைச் சுமக்க முடியாமல் தள்ளாடுகிறேன். நகர முடியவேயில்லை... அத்தனை கனம். வெறும் காட்சி தான்... ஆனால் வாழ்நாளில் பார்த்துவிடக் கூடாத காட்சி. நினைத்தும் விடக்கூடாத காட்சி. ஒரு குழந்தையின் மரணத்தை என்றுமே நேரில் சந்தித்துவிடாத வரமொன்றைத் தா என் வாழ்க்கையே என இந்தக் கவிதையிடம் கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

 முதல் கவிதை தந்த நெகிழ்ச்சியும் இரண்டாம் கவிதை தந்த அதிர்ச்சியும் ஓர் இரவைக் களவாடிவிடக் கூடியவை. உறக்கத்தைக் காவுவாங்கிவிடக் கூடியவை. கவிதையின் அரும்பணிகளில் ஒன்று தான் இது... கவிதைகளின் பெரும் திருவிளையாடல்களுள் ஒன்று தான் இது...

 

 இந்தக் கவிதைகள் மனதுக்குள் எப்போதோ வாசித்த ஒரு தூளியின் அசைவை அசை போட வைத்தது... அது என் நினைவுகளின் சேகரிப்பில் எப்போதும் இருக்கக் கூடிய கவிதை .. கவிஞர் ஸ்ரீ நேசனுடையது.. இந்தக் கடவுளின் தூசி அசைகின்ற போதெல்லாம் நான் மானசீகமாக ஒருமுறை கவிதையைத் தொழுதுகொள்வேன்... ஒரே ஒருமுறை ஸ்ரீநேசன் ஆட்டிவைத்துவிட்ட இந்தத் தூளியோ ஓயாது ஆடிக்கொண்டே இருக்கப் போகிறது ...

  

கடவுளின் தூளி

                  -ஸ்ரீநேசன்

 அம்மாவும் அப்பாவும்

குழந்தையுமான ஒரு குடும்பத்தை

விபத்து நடத்திக் கொன்றாள் கடவுள்

அம்மா நல்லவளாகையால்

வலப்புறமிருந்த

சொர்க்கத்துக்கு அனுப்பி வைத்தாள்

அப்பா கெட்டவன் எனச் சொல்லி

இடப்புற

நரகத்தில் தள்ளி விட்டாள்

நல்லதா கெட்டதா எனத் தெரியாமல்

குழந்தையைத் தன்னுடனே வைத்துக்

கொண்டாள்

தாய் தந்தையில்லாத ஏக்கத்தில்

அழத் தொடங்கிய குழந்தை

நிறுத்தவே இல்லை

முகிலைத் துகிலாக்கி மின்னலைக்

கயிறாக்கிப் பிணைத்து

வெட்ட வெளியில் தூளி ஒன்றைக்

கட்டிய கடவுள்

குழந்தையை அதிலிட்டுத் தாலாட்டத்

தொடங்கினாள்

சொர்க்கத்துக்கும்

நரகத்துக்குமிடையே அசைந்தது

தூளி

வலப்புறம் அம்மாவையும்

இடப்புறம் அப்பாவையும்

காணத் தொடங்கிய குழந்தை

அழுகையை நிறுத்திக் கொண்டது

அப்பாடா என ஓய்ந்தாள் கடவுள்

குழந்தையோ மீண்டும் வீறிடத்

தொடங்கியது

பாவம் கடவுள் குழந்தையை

நல்லதாக்குவதா

கெட்டதாக்குவதா

என்பதையே மறந்துவிட்டுத்

தூளியை ஆட்டத் தொடங்கி ஆட்டிக்

கொண்டே இருக்கிறாள்.